Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/651

 — Jakaż to rzecz?
 — To jest, że się mogą obydwa zabić.
 — Ah! to, takie szczęście które się nigdy nie zdarza; nie trzeba nawet myśléć o nim.
 — No! no! widzę że Edward dobrze zrobił powierzając ci swoje interesu serdeczne, odpowiedziała śmiejąc się Lea.
 — No! ale w końcu cóż mu powiem?
 — Poszukaj w swojéj głowie, i wymyśl co dorzecznego.
 — Trzeba mu poiedziéć rzeczy któreby były podobne do prawdy, żeby im mógł uwierzyć: Trzeba mu przecież coś dać za jego pieniądze.
 — I to najmniéj ważne.
 — Powiem mu, że go pani zawsze kochasz.
 — No jeżeli koniecznie chcesz...
 — I że go pani czeka, jak zwyczajnie wieczorem.
 — Nie!tego nie mów, nawet zabraniam ci abyś mu otwierała gdyby przyszedł.
 — A on ma klucz przecie.
 — Mylisz się, oto jest klucz.
 — A gdybym leż ukradła go pani, i jemu zaniosła?