Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/652

 — Nieszczęściem potrzebuję go.
 — A no! widzę że wszystko się już skończyło dla mego protegowanego.
 — Niestety! wszystko! moja kochana Rozeto.
 — Biedny chłopiec! będzie musiał poprzestać na pocieszaniu.
 — Czy się podejmujesz go pocieszać?
 — Pani wie, że na to mam dosyć dobrego serca. Czy pani pozwoli, sobie jedne zapytanie zrobić?
 — Mów.
 — Czy ten którego pani kocha, jest jednym z naszych dworaków?
 — Nie.
 — Tym lepiéj. Pomiędzy temi wszystkiemi, ani jednego nie ma, któryby się zdawał godnym kochania pani. Więc ja jego nie znam?
 — Nie, nie znasz.
 — Nigdy go nie widziałam?
 — Nie widziałaś.
 — Ja nie wiem czy się pani tego domyśla, ale mnie to niezmiernie obchodzi.
 — Nie długo będziesz się dręczyć, ujrzysz go pojutrze.
 — Na wieczorze który pani daje? Właśnie na wieczorze.