Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/680

 — To tylko gra słów odpowiedział, to jest właściwe Sabaudyi.
 I rozśmiał się.
 — Ah! rozumiem teraz, to śliczne słówko panie! i widzę, że muzyka rzetelne wrażenie na panu sprawia!
 Skłonił się i wyszedł z buduaru; wychodząc spotkał się z Leą, która go zapytała:
 — Już pan odchodzisz?
 — Tak jest moja śliczna, słyszałem mego wychowanca, i jestem uszczęśliwiony, lecz jedna rzecz zatruła moją wesołość.
 — Cóż takiego? niespokojnie zapytała młoda kobiéta.
 — Ten pan blondyn zrobił kalambur.
 — Ah! nieszczęśliwy!
 — I któren mi wytłumaczył, pojmujesz boleść moją.
 — Mój biedny, kochany mistrzu! możebyś się czego napił, co przejadł, toby ci może dobrze zrobiło.
 — Nie, dziękuję, odrzekł mały starzec. Ależ ten pan to wielkim jest głupcem.
 — Cóż chcesz? jest bogaty.
 — W takim razie, niech weźmie lożę, a przebaczę mu.