Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/699

 — Tak jest kochany mistrzu, byłeś więc ze mnie zadowolonym wczoraj?
 — Zadowolonym!... zachwycony byłem! Boś też był wspaniałym! Przypomniałeś mi mego tenora co to umarł z miłości... a propos, miłości strzeż się!
 — Czego się mam strzedz?
 — Wczoraj podchwyciłem pewne spojrzenia.
 — Któreby mnie mogły któregokolwiek dnia uszczęśliwić?
 — Nie, któreby i owszem mogły to zrobić że głos byś stracił.
 — A z jakich oczu wychodziły te spojrzenia?
 — Nie wiesz?
 — Zupełnie nie wiem.
 — No! w takim razie jeszcze się znałeść może ratunek, więc ci nie powiem.
 — Źle zrobisz, bo zamiast jednemu, będę wierzył wszystkim spojrzeniom, i niebezpieczeństwo będzie większe.
 — No! błyszczały wejrzenia z oczu czarnych.
 — Ah! doprawdy! które się nazywają.
 — Nazywają się Lea.
 — Już je znałem.
 — Oczy?
 — I spojrzenia także.