Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/707

 Lea zrobiła znak głową, że nie, Tristan zrobił drugi znak, który jakby mówił: „ah! pojmuje tedy twój smutek.” Lea westchnęła, Tristan także westchnął, co zrobiło, że usłyszéć było można, dwa fałszywe westchnienia.
 — Słuchaj! wymówił tenor, dobra mi myśl przyszła:
 — Jaka? powiedz prędko, bo zaczynać mają.
 — Mam się zemścić, na kimsiś także.
 — Na kim?
 — Na dyrektorze.
 — Dla czego?
 — Wiesz jak mnie źle karmi.
 — Tak, wiem.
 — No, więc zemściemy się oboje, ty za smutek i samotność, ja za moją lichą strawę, wieczerzajmy dzisiejszego wieczoru razem.
 — To prawda; że myśl dobra, jest jednakże jedno nieszczęście.
 — Jakież?
 — Takie: że pomimo doskonałéj twojéj konvbinacyi, ta nie da się przywieść do skutku.
 — Dlaczego?
 — Bo właśnie dzisiejszego wieczora, nie ma u mnie samotności.
 — A do djabła! jest jeszcze jeden sposób!
 — Doprawdy! jaki?