Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/839

 — „A ja słyszałam żeś mnie żałowała, oh! dziękuję ci.
 — „Biedne dziecię! bałam się, żebym nie była zmuszoną patrzeć się i na twoją śmierć jeszcze. Kiedy stare ciało jak nasze wyrzucają do fossy, to jeszcze dość naturalnie i nie taki żal bierze, bo przeżyłyśmy nasz czas, i nie mamy czego już oczekiwać tutaj; ale jeżeli młoda jak ty dziewczyna umiera, która ma całą przyszłość przed sobą, to bolesno patrzeć.
 — „Smutna to przyszłość, na którą się patrzy przez okna szpitalne!
 — „Oh! co to ma do tego! Bóg miłosierny i dobry, miéj nadzieję!
 — „Tak, widzę że trzeba ją mieć koniecznie.
 — „Ty nie masz chyba rodziców, bo nikt nie przyszedł dowiedzieć się o ciebie.
 — „Nikogo nie mam.
 — „Ależ przecie ojciec twego dziecięcia?
 — Nie odpowiedziałam jéj ani słowa, tylko zaczęłam płakać.
 — Przebacz mi, wymówiła; bo bardzo mnie obchodzisz, jesteś taka młoda, taka ładna! oh! tak rozumiem, że szpital musi się zdawać bardzo smutny, kiedy nikt z kochanych przez nas