Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/930

 Mały człowieczek wszedł, przebijając mury, szukając po meblach, wskroś przenikając niszę, n>a się rozumieć wzrokiem tylko.
 — No! i cóż? jedyne było słowo, które do Lei wymówił, składając ręce na brzuchu i wilgotnym okiem spoglądając na śpiewaczkę.
 — Tak jest, odpowiedziała tym samym tonem, tylko z największą wewnętrznie chęcią śmiechu.
 — Widziałaś co się siało?
 — Widziałam.
 — Cóż na to mówisz?
 — To co pan.
 Impresario upadł na krzesło.
 — Otóż jestem zniszczony!
 — Dziękuję za słowo miłe dla mnie, odrzekła Lea.
 — Stary wyciągnął do niej rękę. Nie możesz przecie grać razem Otella i Desdemony.
 — Sprawiedliwie pa nmówisz.
 — Zabije mnie! Co na to począć?
 — Puścić go.
 — Piękny sposób!
 — Jednakże jedyny który pozostaje. Może go potém odzyskasz.
 — Gdzie?