Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/951

taka wesołość, którą słyszał w niebardzo oddalonym pokoju; a o przyczynę któréj nie śmiał pytać.
 — Powiedz niech zaprzęgną, idź do księcia, i oznajmij mu, że czekam na niego aby ze mną na wieś pojechał.
 W pół godziny potém, książę w pojeździe czekał na Leę.
 — Nie trzeba pewnie nikomu nic mówić? zapytała cicho Rozeta w chwili gdy Lea wychodziła.
 — I owszem, oddasz ten list Fabianowi.
 — Kiedy pani wróci?
 — Jutro może.
 I śpiewaczka zeszła, śmiejąc się do rozpuku.
 — Co takiego się słało? moja najdroższa, zapytał książę Lei z czego tak bardzo się śmiejesz?
 — Z najosobliwszéj z najoryginalniejszéj historyi jaką można wymyśleń a która szczęściem jest prawdziwą.
 — Któż jéj bohaterem?
 — Nasz tenor.
 — Ten wczorajszy? zapytał uśmiechając się książę.
 — Tak jest ten sam.