Strona:PL A Scholl Najnowsze tajemnice Paryża.djvu/46

 — Musiała się położyć w łóżko z powodu strasznéj gorączki, ale teraz ma się już lepiéj.
 — A panna?
 — Biedaczka nie wiedziała co ma z sobą począć. Owa jasnowidząca, którą znaleziono na bruku, z głodu umierającą, nagle zniknęła.... Wszelkie poszukiwania ażeby ją odszukać, stały się nadaremne.
 — To była piękna dziewczyna, nieprawdaż? zrobił uwagę Raul z przekąsem.
 — Bezwątpienia, śliczną miała figurę, a rączki jakby jakiéj margrabiny.
 — Jednak była ona tylko prosta wieśniaczką, rzekł Raul.
 — Zkąd o tem wiesz?
 — Domyśliłem się po jej ubiorze.
 — Co się tyczy margrabiny, ciągnął dalej pan Saulles, czy uważałeś pana Maucourt, który nie wiadomo z jakich powodów rozmawiał długo z panią Bryan-Forville?
 — Ta zażyłość zwróciła twą baczność?
 — Dla czego pytasz?
 — Bo od tego czasu upłynęło sześć lub ośm miesięcy.
 — Co mnie uderzyło, to nie owa zażyłość, lecz pomięszanie margrabiny, czy wiesz, że gdyby jéj mąż, nasz dzielny kapitan był w Paryżu, taki pan Maucourt nie śmiałby rozmawiać z jego żoną?
 — Jestem przekonany jednakże kapitan znajduje się w kłopotliwem położeniu. Posag żony dostarcza mu tylko funduszu na zaspokojenie jego apetytu i marnotrawstwa. Teść Robert Kodom, zapłacił za zięcia długi do dwóchkroć stotysięcy fr. wynoszące i to jedynie zrobione przez ośm miesięcy.
 W tóé chwili wszedł służący z zaproszeniem Raula do ojca.
 — Wybacz że muszę się na chwilę oddalić, za powrotem siądziemy do stołu, — powiedział Raul Adryanowi i poszedł do ojca. Jego przyjaciel przypatrywał się przez okno koniom lorda, Trelauney, parskającym i grzebiącym nogami z niecierpliwości. Wkrótce Raul nie sam powrócił, syn bankiera usunął się na bok dla zrobienia miejsca wchodzącemu lordowi Trelauney.
 — Pozwól milordzie przedstawić sobie jednego z moich przyjaciół, pana Adryana Saulles oficera Spachów; i obracając się do Adryana rzekł: — Lord Trelauney, który uczyni nam zaszczyt podzielenia się naszem skromnem śniadaniem.
 Usiedli następnie do stołu:
 — Przebaczysz zapewne milordzie, rzekł Raul Villepont, — jeżeli nie znajdziesz wielkiej rozmaitości w potrawach, gdyż jestem rekonwalescentem.
 — Jaka była przyczyna choroby, która pana nawiedziła?
 — To nie choroba mnie zatrzymała w łóżku, lecz postrzał z fuzyi.
 — Czy tak?...
 — Tak milordzie, odkąd nasi wieśniacy umieją czytać, odtąd nie można igrać z niemi. Jedna błaha wieśniaczka, kwiatek urodzony między oborą i młynem, okazała się dla mnie łaskawą. Było to na wsi, nudziłem się, potrzebowałem więc zabić czas jakimbądź sposobem.....
 — Nic naturalniejszego, zauważył gentelman.
 — Otóż wielkie ladaco jej brat postanowił mi zrobić scenę w pośród lasu....
 — Wieśniak?
 — Leśniczy.... pewien rodzaj szaleńca, gbura niezgrabnego i pospolitego.
 Trelauney przygryzł wargi. — Ukarałeś go bezwątpienia?
 — Nie miałem na to czasu. Czy domyślasz się milordzie czego on żądał odemnie?
 — Grubej zapłaty....
 — Ale gdzie tam! on chciał abym się ożenił z je go siostrą!... zawołał Raul i parsknął śmiechem.
 — To rzadka zuchwałość — wyrzekł lord Trelauney.
 — A gdym mu tego odmówił, wsadził mi kulę w bok bez wahania. Szczęściem kula natrafiła na przeszkodę! Ale to spotkanie przypłaciłem sześciomiesięczną bezczynnością i bezwarunkowym spoczynkiem w łóżku.
 Anglik zapytał się poważnie:
 — Kochanka pana z obory, czy się choć raz dowiadywała o jego zdrowie?
 — Moja bogdanką znikła, uniósłszy z sobą owoc swego błędu.... Była piękną, znajdę ją znowu w lesie. Ale co najgorszego wynikło z téj awantury, to że pozbawiła mnie małżeństwa tak upragnionego przez mego ojca. — Zrobił się wielki skandal w okolicy i panna Charmeney, dziewica dumna, korzystając z tej sposobności, zerwała z nami stosunki, i odmówiła mi oddania swéj ręki.
 — Pan znasz margrabiego Charmeney? zapytał Anglik.
 — Mojego niedoszłego teścia?
 — Mam do niego list od jednego szlachcica którego spotkałem w Indyach.
 — Milord przybywa z Indyj?
 — Spędziłem tam pewien czas, wracając z Guyanny.
 — Więc pan odwiedziłeś i Kayennę?
 — Objechałem na około świat dla osądzenia całości. To nie jest tak wielkie.... owa ziemia! można ją szybko okrążyć.
 — Tak pan mniemasz?
 — Wszędzie jednakowo. Biali, czarni, żółci, różowi, wszędzie ludziska narzekają. Wszędzie są bogaci i ubodzy, kulawi i garbaci, kobiety lekkomyślne i zwodzące mężów. Obiadowałem z królem Dahomeyem, który dał dla mnie piękne widowisko... regaty na jeziorze z krwi ludzkiej.... W Abissynii Teodor przyjął mnie bardzo dobrze, choć jestem Anglikiem. Nie mogę się na prawdę żalić, z wyjątkiem tylko naczelnika Makolodów, który mnie chciał zabić, dla przywłaszczenia sobie mojego worka z nocną garderobą.
 — Doprawdy? odezwał się Adryan Saulles z uśmiechem.
 — Nasłał na mnie z półtuzina drabów, którym nie dałem czasu do wykonania ich zamiaru.
 — Jakieś się pan z niemi załatwił?
 Anglik odpowiedział zimno:
 — W łby im wypaliłem. Mam doskonały rewolwer rzadko mnie opuszczający, który mnie wybawił z tego wypadku.
 — Sześciu ludzi! zawołał Raul.
 — Och! rzekł Trelauney, nie miałem trudności tylko z trzema pierwszemi.
 Raul i Adryan spojrzeli na siebie, jakby pytając, czy Anglik nie drwi sobie z ich łatwowierności. Lecz ten djabli człowiek miał minę tak prostą, tak naturalną, że niepodobna było wątpić o jego opowiadaniu.