Strona:PL Abgar-Sołtan - Dobra nauczka.djvu/142

rozpadła się na kilka kawałów i buchnął jasny płomień oświetlający wnętrze izby.
 — Puść go! — ozwał się przyciszony, lecz rokazujący i do głębi węzłów nerwowych trafiający głos Andrija.
 Ona stała po środku izby zmartwiała zupełnie. Nie miała siły wykonać rozkazu męża.... Nie mogła już i tamtego przestrzedz.... Z dziwną niemocą słyszała jak drzwi od dziedzińca się otworzyły i on wszedł do izby.... Pociemniało jej w oczach, omal nie upadła na ziemię, aż musiała się oprzeć o przypiecek....
 Ilko stał przed nią, piękny i wesoły, w świetnym, błyszczącym mundurze cesarskiego ułana; stał i wyciągał obie ręce ku niej....
 — Chodź! — zawołał na nią tylko patrząc. — Wszystko gotowe, będziesz moja!
 W tej chwili Andrij z toporem w ręku rzucił się jak żbik naprzód i stanął pomię-