Strona:PL Abgar-Sołtan - Dobra nauczka.djvu/192

 — Ciotka Teresa dowie się za chwilę — myślał, robiąc sobie najstraszniejsze wyrzuty. — Stara dewotka nie wytrzyma, jutro kanonikowi powie.... Ten do ojca napisze.... Ojciec!.... Mama!
 I rzucił się jak w gorączce na sprężynowej sofie, aż zajęczała. Przed oczyma stanęła mu rozgniewana twarz ojca i zapłakane oczy zrozpaczonej matki.
 — Świnią nie człowiekiem trzeba być — łajał sam siebie. — Br! br!.... Obrzydliwstwo!.... Paskuctwo!
 W pokoju robiła się noc ciemna, on nie przestawał się trapić ciągłymi wyrzutami.
 Koło ósmej zastukał ktoś do drzwi. Adaś nie odezwał się nawet.
 — To ja, Rozalia — dał się słyszeć głos starej sługi — proszę panicza do kolacyi.
 — Nie pójdę, głowa mnie boli — odpowiedział Adaś i znowu pogrążył się w bolesnej zadumie.