Strona:PL Adam Asnyk-Poezje t.3.djvu/112

Kolumny — to palmy splecione w arkady
Przez liany i bluszcze wiszące;
Schodami — srebrzyste ściekają kaskady,
Posadzką — mozajki kwitnące.

I widzi strwożona jak kwiatów kielichy
Ludzkiemi ją mierzą oczami,
I widzi rój sylfów skrzydlaty i cichy —
Jak igra w powietrzu z tęczami.

A jeden z narcyzów, rosami wilgotny,
W pięknego młodzieńca się zmienia;
Lecz skrzydeł nie dostał i usiadł samotny
Nad brzegiem srebrnego strumienia.

I widzi wzruszona, jak wiatrom się skarży,
Że nie ma na świecie nikogo...
I słyszy westchnienia, i w myślach się waży —
A tak jej smutno i błogo!

Nad litość nic niema na ziemi świętszego!
Więc litość skłoniła dziewczynę,
Że wstała powoli i poszła do niego
Zapytać o smutku przyczynę.

Słyszała jak przez sen wyrazy namiętne,
Co śpiewnem pieściły ją echem,
I oczy widziała tak piękne a smętne,
Że odejść byłoby, ach! grzechem