Strona:PL Adam Asnyk-Poezje t.3.djvu/150

Na ulicach dokoła ruch i wrzawa wzrasta,
Snuje się pełno ludzi, a powozy w biegu
Niemiłosiernie skrzypią po przymarzłym śniegu.
Słychać piosnki hulaszcze... tu owdzie wśród miasta
Dolatuje muzyka z oświetlonej sali;
Przez okna widzieć można falujące głowy;
Tłum się tłoczy do wejścia, — bo to bal ludowy,
A taniec już się zaczął. Kilka ulic daléj,
Wśród orszaku ciekawych, do pałacu bramy
Zastawionej kwiatami, szereg karet liczny
Zajeżdża, a z nich strojne wysadzają damy,
Galonowi lokaje... Bal będzie prześliczny!
Gdzieniegdzie po ulicach krzątają się maski,
Zdążając na zabawę — dyabły, arlekiny,
Trzęsą się wprawdzie z zimna, lecz nie tracą miny:
Biegną wesoło — słychać pusty śmiech i wrzaski.
Wszystko się krząta, bawi, albo bawić żąda;
Nawet nędzarz nieśmiało do szynku zagląda,
Patrząc z niemą zazdrością na szczęśliwe pary,
Go się kręcą przy brzęku niestrojnej gitary,
Której pomaga zgrzytem chrapliwa basetla.
Dla niego ta izdebka, duszna, odraźliwa,
I ta lampa dymiąca, która ją oświetla,
Ten hałas i ta kłótnia, co się nagle zrywa —
Ach, tyle ma uroku! — i tyle go nęci
Ten napój, co przynosi ulgę dla pamięci!
Zapusty! — nic dziwnego, że się ludek cieszy:
Prócz chleba, trzeba jeszcze dla łaknącej rzeszy