Strona:PL Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz.djvu/031

sekwentnie. Mickiewicz pisał s zamiast z przed spółgłoskami bezdźwięcznemi, np. s talerzem, na obrasku i t. p., coby też w wydaniu popularnem raziło. Pomimo pilnej korekty autorskiej pozostała dość znaczna liczba błędów drukarskich, np. pół króku, ua (zamiast na), królóje, okólary, obódwu, raczéy i t. d., których oczywiście nie powtórzy żaden nowy wydawca. Nowe przepisy ortograficzne zalecają teraz pisać: ij, yj lub j odpowiednio do wymagań rytmu, choć Mickiewicz trzymał się innych sposobów: geranium, fijołki, historja, Rosyj i t. d. Natomiast w wydaniu niniejszem drukujemy: Była to historyja żyjąca krajowa — Jest armistycjum, to my razem jemy, pijem — Słuchaj Pan historyi (4 zgłoski) własnej rodzinnej — W Anglii (3 zgłoski) i w Szkocyi (3 zgłoski) każdy zamek lordów — Dwie pjawki, które w całej okolicy słyną — Kuchmistrz i dwóch kuchcików, wszyscy trzej pijani — Wielkie jest podobieństwo, że djabły tam siedzą — Jezus, Marja! krzyknąłem i Pańscy anieli — Lecz Między Ojczenaszem i Zdrowaś Maryją.
 Niekiedy w jednym wierszu jest różny sposób czytania, przyczem zdarza się pewna dowolność wyboru, np. geranjum, lewkonija, astry i fijołki — albo: geranijum, lewkonja, astry i fijołki. Ten drugi sposób czytania tego wiersza jest odpowiedniejszy ze względu na akcent przedśredniówkowy.
 W pisowni końcówek deklinacji zaimkowo-przymiotnikowej: -ym, -im, -em, -ymi, -imi, -emi wydanie pierwsze „Pana Tadeusza“ prawie zupełnie ściśle zgadza się z przepisami ortograficznemi Akademji Umiejętności, natomiast często różni się z niemi w zakresie pisania łącznego lub rozłącznego wyrazów, oraz w użyciu liter wielkich. Zasady pisania łącznego lub rozłącznego wyrazów w nowych przepisach ortograficznych są może najmniej jasno określone i dlatego pozostawiają możność różnych wahań i niekonsekwencyj. W wydaniu niniejszem „Pana Tadeusza“ staraliśmy się zastosować do wskazówek „Słowniczka“, wydrukowanego