Równie cudna jak kamień, co się na nim świeci.
820
Chciałem ten sprzęt zostawić w dziedzictwie dla dzieci,
Jeślibym się ożenił: ten sprzęt mnie darował
Książę Dominik,[1] kiedym z nim razem polował
I z marszałkiem Sanguszką księciem, z jenerałem
Mejenem,[2] i gdy wszystkich na charty wyzwałem.
825
Tam, bezprzykładną w dziejach polowania sztuką,
Uszczułem sześć zajęcy pojedynczą suką.
Polowaliśmy wtenczas na Kupiskiem błoniu;
Książę Radziwiłł nie mógł dosiedzieć na koniu,
Zsiadł, i objąwszy sławną mą charcicę Kanię,
830
Trzykroć jej w samą głowę dał pocałowanie,
A potem trzykroć ręką klasnąwszy po pysku,
Rzekł: Mianuję cię odtąd księżną na Kupisku.
Tak Napoleon daje wodzom swoim księstwa
Od miejsc, na których wielkie odnieśli zwycięstwa“.
835
Telimena, znudzona zbyt długiemi swary,
Chciała wyjść na dziedziniec, lecz szukała pary;
Wzięła koszyczek z kołka: „Panowie, jak widzę,
Chcecie zostać w pokoju, ja idę na rydze;
Kto łaska, proszę za mną“. Rzekła, koło głowy
840
Obwijając czerwony szal kaszemirowy;[3]
Córeczkę Podkomorstwa wzięła w jedną rękę,
- ↑ ✽Ks. Dominik Radziwiłł, wielki miłośnik polowania, emigrował do Księstwa Warszawskiego i wystawił własnym kosztem pułk jazdy, którym dowodził. Umarł we Francji. Na nim zgasła linja męska książąt na Ołyce i Nieświeżu, największych panów w Polszcze i zapewne w Europie✽.
- ↑ ✽Mejen odznaczył się w wojnie narodowej za Kościuszki. Dotąd pokazują pod Wilnem okopy Mejenowskie.✽
- ↑ kaszemirowy, z Kaszmiru w Indjach, z wełny delikatnej kóz tybetańskich.
