Strona:PL Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz.djvu/144

I kręcił kartkę, której dotąd nie przeczytał.
Sędzia Podkomorzemu węgrzyna, szampana
       725 Dolewał, służył pilnie, ściskał za kolana,
Ale do rozmawiania z nim nie miał ochoty,
I widać, że czuł jakieś tajemne kłopoty.

 Przemijały w milczeniu talerze i dania;
Przerwał nareszcie nudny tok obiadowania
       730 Gość niespodziany, szybko wpadając — gajowy.
Nie zważał nawet, że czas właśnie obiadowy,
Podbiegł do pana; widać z postawy i z miny,
Że ważnej i niezwykłej jest posłem nowiny.
Ku niemu oczy całe zwróciło zebranie.
       735 On, odetchnąwszy nieco, rzekł: „Niedźwiedź, Mospanie!“
Resztę wszyscy odgadli: że zwierz z matecznika^[1]
Wyszedł, że w zaniemeńską puszczę się przemyka,
Że go trzeba wnet ścigać, wszyscy wraz uznali,
Choć ani się radzili, ani namyślali.
       740 Spólną myśl widać było z uciętych wyrazów,
Z gestów żywych, z wydanych rozlicznych rozkazów,
Które, wychodząc tłumnie razem z ust tak wielu,
Dążyły przecież wszystkie do jednego celu.

 „Na wieś! — zawołał Sędzia — hej! konno, setnika,^[2]
       745 Jutro na brzask^[3] obława, lecz na ochotnika;
Kto wystąpi z oszczepem, temu z robocizny
Wytrącić dwa szarwarki^[4] i pięć dni pańszczyzny“.

1. matecznik = siedlisko zwierząt dzikich w niedostępnej kryjówce leśnej. Obacz opis matecznika w ks. IV. 479—565.
2. setnik, zwierzchnik stu chłopów.
3. na brzask = do świtu.
4. szarwark (z niemieckiego), roboty koło dróg, mostów t. p.