Strona:PL Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz.djvu/183

       890 Nie czekając, dobywa rapier z pod kirejki:^[1]
Czach, czach, i za Domejkę podciął wąs Dowejki.

 „Wreszcie, jak na dobitkę, trzeba jeszcze było,
Żeby na polowaniu tak się wydarzyło,
Że stali blisko siebie oba imiennicy.
       895 I do jednej strzelili razem niedźwiedzicy.
Prawda, że po ich strzale upadła bez duchu,
Ale już pierwej niosła z dziesiątek kul w brzuchu:
Strzelby z jednym kalibrem^[2] miało wiele osób!
Kto zabił niedźwiedzicę? dojdźże! jaki sposób?

       900  „Tu już krzyknęli: „Dosyć! trzeba raz rzecz skończyć;
„Bóg nas czy djabeł złączył, trzeba się rozłączyć:
„Dwóch nas, jak dwóch słońc, pono zanadto na świecie“, —
A więc do szerpentynek i stają na mecie.^[3]
Oba szanowni ludzie; co ich szlachta godzą,
       905 To oni na się jeszcze zapalczywiej godzą.
Zmienili broń, od szabel szło na pistolety;
Stają, krzyczym, że nadto przybliżyli mety;
Oni na złość, przysięgli przez niedźwiedzią skórę
Strzelać się, śmierć niechybna! prawie rura w rurę;
       910 Oba tęgo strzelali. — „Sekunduj Hreczecha!“
„Zgoda, rzekłem, niech zaraz dół wykopie klecha;^[4]
Bo taki spór nie może skończyć się na niczém;
Lecz bijcie się szlacheckim trybem, nie rzeźniczym:
Dosyć już mety zbliżać, widzę, żeście zuchy;
       915 Chcecie strzelać się, rury oparłszy na brzuchy?

1. kirejka, kiereja = szuba, krótka opończa, futrem podbita.
2. kaliber = wielkość, rozmiar.
3. meta = kres, odległość w pojedynku, wyznaczana przez sekundantów.
4. klecha, sługa kościelny.