Strona:PL Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz.djvu/212

       590 Stąpał jako słup prosto, niemy i surowy,
Nie zdjąwszy czapki, nawet nie schyliwszy głowy;
W ręku trzymał błyszczący klucz, jakby puginał,^[1]
Odemknął szafę i w niej coś kręcić zaczynał.

 Stały w dwóch kątach sieni wsparte o filary
       595 Dwa kurantowe w szafach zamknięte zegary,
Dziwaki stare, dawno ze słońcem w niezgodzie,
Południe wskazywały często o zachodzie.
Gerwazy nie przybrał^[2] się machiny naprawić,
Ale bez nakręcenia nie chciał jej zostawić,
       600 Dręczył kluczem zegary każdego wieczora.
Właśnie teraz przypadła nakręcania pora.
Gdy Podkomorzy sprawą zajmował uwagę
Stron interesowanych, on pociągnął wagę:
Zgrzytnęły wyszczerbionym zębem koła rdzawe,
       605 Wzdrygnął się Podkomorzy i przerwał rozprawę.
„Bracie — rzekł — odłóż nieco twą pilną robotę!“
I kończył plan zamiany. Lecz Klucznik na psotę^[3]
Jeszcze silniej pociągnął drugiego ciężaru,
I wnet gil, który siedział na wierzchu zegaru,
       610 Trzepiocąc skrzydłem zaczął ciąć kurantów nuty.
Ptak sztucznie wyrobiony, szkoda, że popsuty,
Zająkał się i piszczał, im dalej, tem gorzéj.
Goście w śmiech; musiał przerwać znowu Podkomorzy.
„Mości Kluczniku — krzyknął — lub raczej puszczyku,
       615 Jeśli dziób twój szanujesz, dość mi tego krzyku“!

 Ale Gerwazy groźbą wcale się nie strwożył,
Prawą rękę poważnie na zegar położył

1. puginał = sztylet.
2. nie przybrał się, (gwar.) zamiast: nie wziął się do... nie zabrał się do...
3. na psotę = na złość.