Strona:PL Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz.djvu/332

Pewnie tam piją często za Konewki zdrowie:
Bez niego jużby było dziś po Soplicowie!

       535  Konewka dotąd małe dał męstwa dowody.
Choć najpierwszy ze szlachty uwolniony z kłody,
Choć zaraz znalazł w wozie swą miłą Konewkę,
Swój szturmak faworytny^[1] i z nim kul sakiewkę
Nie chciał bić się; powiadał, że sobie nie ufa
       540 Na czczo. Szedł więc, gdzie stała spirytusu kufa;
Ręką, jak łyżką, strumień do ust sobie chylił.
Dopiero, gdy się dobrze rozgrzał i posilił,
Poprawił czapkę, z kolan wziął do rąk Konewkę,
Zmacał stęflem naboju, podsypał panewkę,^[2]
       545 I spojrzał na plac boju. Widzi, że błyszcząca
Fala bagnetów szlachtę bije i roztrąca;
Przeciw tej fali płynie, schyla się do ziemi
I, nurkuje pomiędzy trawami gęstemi
Środkiem dziedzińca; aż tam, gdzie rosła pokrzywa,
       550 Zasadza się, a Saka gestami przyzywa.

 Sak, broniąc dworu, stanął z szturmakiem u proga,
Bo w tym dworze mieszkała jego Zosia droga,
Od której choć w zalotach został pogardzony,
Kochał ją zawsze, zginąć rad dla jej obrony.

       555  Już szereg jegrów w marszu na pokrzywę wkracza,
Gdy Konew ruszył cyngla, i z paszczy garłacza^[3]

1. faworytny = ukochany.
2. panewka = miejsce wklęsłe pod kurkiem strzelby do zasypywania prochem. Stąd przysłowie: spaliło na panewce, nie wystrzeliło.
3. garłacz = szturmak, który kończy się lufą rozszerzoną, jakby gardłem.