Ta strona została przepisana.
I skonfederowane mazowieckie stany[1]
Wyrzeką uroczyście przyłączenie Litwy.
890
Jacek, słuchając, cicho odmówił modlitwy,
Przycisnąwszy do piersi święconą gromnicę,
Podniósł w niebo zatlone nadzieją źrenice,
I zalał się ostatnich łez rozkosznych zdrojem:
„Teraz, — rzekł — Panie, sługę Twego puść z pokojem!“[2]
895
Wszyscy uklękli; a wtem ozwał się pod progiem
Dzwonek: znak, że przyjechał pleban z Panem Bogiem.
Właśnie już noc schodziła[3], i przez niebo mleczne,
Różowe, biegą pierwsze promyki słoneczne;
Wpadły przez szyby, jako strzały brylantowe,
900
Odbiły się na łożu o chorego głowę,
I ubrały mu złotem oblicze i skronie,
Że błyszczał jako święty w ognistej koronie.
- ↑ skonfederowane mazowieckie stany, ze wzglądu na wyjątkowe położenie polityczne Księstwa Warszawskiego, które było tylko sztuczną formacją niecałej b. Rzeczypospolitej Polskiej.
- ↑ Teraz... z pokojem. Słowa Symeona w ewangelji św. Łukasza, r. II, 29. „Teraz puszczasz sługę Twego, Panie, w pokoju“ i t. d.
- ↑ schodziła — ustępowała, kończyła się.
