wiele prac oryginalnych, wierszy, nowel i artykułów pióra Sirotina z Kijowa, J. Grohna z Warszawy, J. Puĉkowskiego z Kiachty, S. Ŝatunowskiego z Kamieńca, L. E. Meiera, N. Borovko z Odesy, K. Huberta, d-ra Aleks. Naumanna z Wilna, M. Reinholda, V. Devjatnina, Łojki, L. de Beaufronta, Edwarda Hall z Finlandji, Em. Smetanki, M. Sołowiewa, J. Seleznewa, D. Jegorowa, G. Janowskiego, V. Serbina, M. Goldberga z Narowli, L. Okromĉediełowej z Moskwy, Józefa Waśniewskiego, M. Ewstiefiejewa (ciekawe studjum o alfabecie z uwzględnieniem polskiego), V. Stankiewicza, Piesockiego.
Już z szeregu tych nazwisk widać, że głównym krajem esperantyzmu była podówczas Rosja. Tam miał on najenergiczniejszych krzewicieli i najliczniejszych zwolenników, to też w historji esperanta nazywają czas ten „rusa epoĥo”[1]. Nic też dziwnego, że z chwilą
- ↑ Z pośród ostatnich prenumeratorów «Esperantista» 335 egzemplarzy szło do Rosji, 124 do Niemiec, 56 do Szwecji, 10 do Francji, 6 do Ameryki północnej, 4 do Włoch, 3 do Bulgarji, 2 do Hiszpanji, po
