Pierwszym wynikiem działalności nowych instytucyj były taryfy zbożowe. I nic dziwnego. Pomijając już to, że zboże stanowi główny przedmiot wywozu i przewozu, kwestya taryf zbożowych, poruszana już była dawniej w rozmaitych komisyach, na zjazdach kolejowych, w prasie, oraz w instytucyach rządowych i społecznych. Co więcej, istniały już nawet normy taryfowe pod nazwą: »Zbioru taryf«, na przewóz zboża do portów, oraz do lądowej granicy zachodniej, ułożone, celem ułatwienia wywozu i z rozporządzenia ministeryum komunikacyj wprowadzone w życie na rok od 1 września 1888 do 1 września 1889. Tak więc, w chwili otwarcia instytucyj taryfowych, kwestya taryf zbożowych stała, że tak powiem, na porządku dziennym.
Rozpatrzenie jej dokonane zostało z niezwykłą energią. W końcu kwietnia i z początkiem maja 1889 r. odbyła się specyalna narada pod przewodnictwem dyrektora departamentu do spraw kolejowych, przy udziale przedstawicieli rolnictwa i kolei żelaznych, a w dn. 12 i 13 maja tegoż roku zapadła uchwała komitetu taryfowego, która ustaliła podstawowe zasady dla normowania taryf zbożowych. Normy te przekazane zostały, jako wskazówka ogólnemu zjazdowi przedstawicieli rosyjskich kolei żelaznych, zwołanemu na 22 maja tegoż 1889 r. Opracowany przez zjazd »Nowy zbiór« wszedł w życie z d. 15 września 1889 r.
Zbiór ten rozróżnia trojakiego rodzaju komunikacye: jedną wywozową dla przewozu do portów i lądowej granicy zachodniej, dwie inne miejscową i bezpośrednią wewnętrzną dla ruchu wewnętrznego między stacyami jednej kolei, lub też między stacyami różnych kolei. Stosownie do tego istnieją taryfy trzech kategoryj: komunikacyi wywozowej, miejscowej, oraz bezpośredniej wewnętrznej.
Do ładunków zbożowych, oprócz zboża w ziarnie, zbiór
