System zarządu miastami w Królestwie Polskiem jest rzeczywiście, w całem znaczeniu tego słowa, biurokratyczny, lub ściślej mówiąc, koronny.
Istnieją w miastach zarządy miejskie, zwane »magistratami«, na czele których w ważniejszych środowiskach — stoją prezydenci, w innych — burmistrze. Wszystkich urzędników magistratu mianuje rząd. Społeczeństwo miejskie nie bierze w tem udziału i z powodu braku organów z wyboru nie wywiera na bieg miejscowych spraw miejskich żadnego wpływu. Wprawdzie w § 4 postanowienia księcia namiestnika z dnia 30 maja 1816 r. o urządzeniu miast zastrzeżono zapraszanie do narad z pomiędzy mieszkańców, władających nieruchomościami w mieście, tak zwanych radnych i ławników (w liczbie nie więcej jak czterech), lecz wezwani w ten sposób przez władzę obywatele obok urzędników płatnych, istotnej roli nie grają, nie mówiąc o tem, że powoływania ich władza często zaniedbuje i że do Warszawy zgoła się to nie odnosi, gdyż urządzenie tego miasta opiera się na innem postanowieniu.
Wszystkie magistraty miejskie są całkowicie zależne od organów rządowych i stanowią ostatnie ogniwo łańcucha
