Przystępując do obrony podsądnego Kazimierza Tomaszewskiego, wypada mi zacząć od zwrócenia uwagi na rażący kontrast, zachodzący pomiędzy oskarżeniem a materyałem dowodowym.
W samej rzeczy, oskarżenie uważa Tomaszewskiego za członka partyi rewolucyjnej, który przyjął na siebie spełnienie wyroku o zabójstwie niejakiego Siremskiego i skłonił do wykonania tego niejakiego Bugajskiego, czyli obwinia go o uczestnictwo w partyi, oraz o udział w terroryzmie, tymczasem w toku przewlekłego śledztwa sądowego, przy przesłuchaniu olbrzymiej liczby świadków, przy czytaniu długiego szeregu protokółów, przy rozpatrywaniu mnóstwa dokumentów — nie przedstawiono nam ani jednego faktu, w którymby się ujawniła jakakolwiek aktywna działalność Tomaszewskiego na korzyść partyi; w punkcie zaś podżegania do zabójstwa, podsądny Bugajski zeznał tu przed sądem z całą stanowczością, że dokonał zamachu na życie Siremskiego bez żadnego wpływu i udziału ze strony Tomaszewskiego
