Strona:PL Adolf Suligowski - Z Ciężkich Lat.djvu/207

łączona z pozbawieniem, lub ograniczeniem praw, tak, że tego rodzaju przestępstwa z chwilą wydania przepisów rzeczonych, podlegały sądom kryminalnym w pierwszej instancyi i zgodnie z art. 12 miały przechodzić do sądu apelacyjnego dla osądzenia w drugiej i ostatniej instancyi. Przepisy tymczasowe, o których mowa, zaczęły obowiązywać od dnia 1 września 1875 r., kiedy sprawa Beredy znajdowała się już w sądzie kryminalnym. Że zaś kara grożąca za przestępstwo łączyła się z pozbawieniem szczególnych praw, przeto powstała kwestya, w jakiej instancyi należy tą sprawę osądzić. Nie było to jednak zbyt trudne do rozwiązania. Jeżeli wedle art. 11 sąd kryminalny powinien był rozpatrywać sprawę w danej chwili w pierwszej instancyi, jeżeli na zasadzie art. 12 sprawa powinna była przejść do sądu apelacyjnego, to sąd kryminalny nie mógł decydować tej sprawy w ostatniej instancyi i nie mógł pozbawić podsądnego prawa dalszej obrony przed sądem apelacyjnym, a to bez względu na artykuł 10, mocą którego sądy kryminalne miały stanowić ostatnią instancyę dla spraw rozpoznanych przez sądy poprawcze.
 Jednem słowem zestawienie przepisów naprowadzało na wniosek, że sąd kryminalny, pomimo zmniejszenia ilości instancyj, daną sprawę sądzić powinien w instancyi drugiej, zachowując podsądnemu prawo odwołania się do sądu apelacyjnego. Tak też uczynił sąd kryminalny, nadmieniając wyraźnie w motywach, że »wyrok niniejszy w myśl przepisów tymczasowych z r. 1875 w II instancyi wydać należy«.
 Od tego ostatniego wyroku Bereda zaapelował, również za pomocą wzmianki o niepoprzestaniu na nim w protokóle ogłoszenia. Sprawa przeszła do b. sądu apelacyjnego, a po wprowadzeniu reformy sądowej została przekazaną do izby sądowej. W izbie, skutkiem nagromadzenia się w wielkiej ilości spraw dawnych, przez kilka lat leżała w spokoju i pozostawała bez ruchu. Dopiero w roku 1882, izba na posiedzeniu ekonomicznem z dnia 2 października 1882 r. wydała decyzyę, mocą której uznała zaskarżony wzrok sądu krymi-