Strona:PL Adolf Suligowski - Z Ciężkich Lat.djvu/236

łania. Gdy testator robi nowy testament i zamieszcza w nim rozporządzenie, które nie da się pogodzić z dawniejszemi i wyłączają je, to dawniejsze dyspozycye prawo uznaje za upadłe i odwołane. Takie rozporządzenie niweczy poprzednie do tego stopnia, że chociażby nowy testament później z jakichkolwiek powodów uległ unieważnieniu, odwołanie w myśl art. 1037 kod. Nap. odniesie skutek i dawniejsze rozporządzenie odżyć już nie może. Przepis art. 1038 idzie jeszcze dalej, przewidując odwołanie rozporządzenia testamentowego przez czyn uboczny, a mianowicie przez sprzedaż legowanego majątku. Jeżeli zapisodawca sprzedał przedmiot, który już komuś zapisał, to zapis uważany będzie za odwołany ostatecznie, chociażby później przedmiot sprzedany wrócił napowrót do własności testatora. Wreszcie, wedle art. 1039 kod. Nap. w razie śmierci zapisobiercy przy życiu testatora zapis upada i traci wszelkie znaczenie, dla zapewnienia czegokolwiek sukcesorom tego zapisobiercy potrzeba nowej wyraźnej dyspozycyi testamentowej.
 Jak widzimy, nietylko odwołanie formalne ale i poboczne, z okoliczności wynikające, prowadzi za sobą upadek zapisu. Wobec tego w wypadku takim, jak obecny, gdzie ono wyraźnie zostało napisane, o zapisie nie może być mowy.
 Że odwołanie w piśmie prywatnem, sporządzonem zgodnie z przepisami o testamentach, stanowi ważne rozporządzenie ostatniej woli, zostało to już w nauce i praktyce sądowej ustalone.
 Uczony Zachariae w znanym powszechnie wykładzie prawa cywilnego francuskiego po dłuższych wyczerpujących wywodach przychodzi do tej konkluzyi, że «akt sporządzony w formie testamentu własnoręcznego, zawierający odwołanie poprzedniego testamentu, obejmuje w sobie z konieczności i z istoty rzeczy nowe rozporządzenie na korzyść spadkobierców z krwi, których wyłączał poprzedni testament, a tem samem nosi na sobie cechy zupełnego testamentu». (Tom III str. 205). W taki sam sposób wyjaśnia art. 1035 kod. Nap.