do dzieci swoich, do żołnierzy zawołał: «hurra na Warszawę!»
Pieśni moskiewskie patryotyczne dyszą nienawiścią Polaków i Francuzów a w ostatnich czasach i nienawiść Anglików wyraża się w ich pieśniach. Groźby, szydzenie z nieprzyjacioł, pewność zwycięztwa, wysoka chełpliwość cechuje te pieśni.
Śpiewali dzisiaj żołnierze jeszcze jedną pieśń o wojnie 1831. roku. Wzywa ona Polaków do poddania się, do pokory, grozi zaś w przeciwnym razie wymordowaniem, wybiciem, zabraniem do niewoli i przegnaniem całego narodu do Syberyi!!
Pieśni patryotyczne moskiewskie nie mają artystycznej wartości, lecz są ciekawe dla cudzoziemca jako wyraz uspobienia[1] Moskali.
O Paskiewiczu jest kilka pieśni. Jedna z nich, którą dzisiaj słyszałem, opisuje ucztę Erywańskiego, sprawioną za pieniądze żołnierzy. «Eriwański ucztuje, a żołnierze głód cierpią» mówi pieśń. Podobno dość słusznie posądzają go o zdzierstwo i kradzieże; ta pieśń skomponowaną być musiała przez samych żołnierzy, przez poetow[2] koszarowych a nie przedpokojowych, wiążących na strunach lutni swojej akordy łaski pańskiej.
Skończywszy pieśni patryotyczne, żołnierze zaczęli śpiewać pieśni gminne, wiejskie, miłośne, o «Matuszce Wołdze» o «Rzeczce i Dziewczynie» o «Krasnym Sarafanie» i t. p. Pieśni te posiadają rzeczywistą wartość, melodye piękne, uczucie miłości wdzięcznie się w nich odzywa, rzewność, tęsknota podobać się mogą. Moi towarzysze śpiewali jeszcze trzeci rodzaj pieśni: pieśni wszeteczne i wyuzdane, najpospolitsze między gminem, odrażające a wielce lubione.
Chór śpiewaków krzykliwą melodyą popsuł mi najzupełniej wrażenie pięknego wieczora. Tratwa płynie i płynie, omija skałę z brzozką na wierzchu jakby z piórkiem na głowie, omija skałę, którą nasz sternik poetycznie nazwał dzwonnicą. Za temi skałami poszarpanemi i wyżłobionemi przez burze, na obu brzegach zobaczyliśmy dwie gromady
Strona:PL Agaton Giller-Opisanie zabajkalskiej krainy w Syberyi t. 1 094.jpeg
Ta strona została skorygowana.
