Ta strona została uwierzytelniona.
Strop się już zlewa ponury
Z smaganą głębią mórz,
Strasznie zwichrzoną aż do dna!
Oto się spełnia już
Wyrok, co na mnie padł
Z Zeusowych rąk!
Spojrzyj, o matko czcigodna,
Na moje leże!
Spojrzyj, jak cierpi twój syn!
O ty, Eterze,
Co światłem zapładniasz świat[1],
Patrz, jakie muszę
Bezprawne znosić katusze!
KONIEC.
- ↑ O ty Eterze, co światłem zapadniasz świat. — Powietrze, eter, jest według starożytnycs siedzibą światła.
