Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/020

 Suknie, kaszmiry, klejnoty sprzedawały się nie do uwierzenia szybko. Nic z tych rzeczy nie podobało mi się i czekałem ciągle. Nagle usłyszałem:
 — Książka przepysznie oprawna, złocona na brzegach, zatytułowana: „Manon Lescaut”, jest coś napisanego na pierwszej kartce. Dziesięć franków!
 — Dwanaście, odezwał się ktoś po długiem milczeniu.
 — Piętnaście — rzekłem.
 Dlaczego? — nie wiedziałem. Zapewne dlatego, że było tam „coś napisane”.
 — Piętnaście — powtórzył woźny.
 — Trzydzieści — ciągnął pierwszy licytant głosem, w którym brzmiało przekonanie, że nikt nie da więcej.
 Stawało się to walką.
 — Trzydzieści pięć! — zawołałem tym samym tonem.
 — Czterdzieści!
 — Piędziesiąt!
 — Sześdziesiąt!
 — Sto!
 Przyznaję, że chciałem wywołać efekt i wywołałem, gdyż po ostatniej cenie, zapanowała cisza i patrzano na mnie w około z ciekawością, kto jest ten jegomość, który postanowił bądźcobądź posiąść tę książkę.
 Zdaje się, że ton nadany ostatnim moim słowom przekonał mego przeciwnika — postanowił więc ustąpić z pola, zostawiając mi książkę, za którą płaciłem