Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/029

 — W istocie.
 — Czy masz pan jeszcze tę książkę?
 — Jest w mojej sypialni.
 Armand Duval na tę wiadomość odetchnął i zdawało się, że mu wielki ciężar spadł z serca. Podziękował mi, jak gdybym mu już oddał jaką przysługę, zachowując tę książkę.
 Powstałem więc, poszedłem do sypialni, wziąłem książkę i podałem mu ją.
 — Tak, to ta sama — rzekł, patrząc na dedykacyę — ta sama...
 I dwie duże łzy padły na karty.
 — A więc, panie — rzekł, podnosząc głowę i nie usiłując już nawet ukrywać łez — czy bardzo pan cenisz tę książkę?
 — Dlaczego panie?
 — Bo chcę pana prosić, byś mi ją odstąpił.
 — Wybacz pan mojej ciekawości — rzekłem wówczas — lecz to pan dałeś ją Małgorzacie Gautier.
 — Ja, panie.
 — A więc ta książka należy do pana — odrzekłem — jestem szczęśliwy, że mogę ją panu zwrócić.
 — Ale — odpowiedział pan Duval z zakłopotaniem — przecież... powinienem panu zwrócić sumę, jaką dałeś za nią...
 — Pozwól pan, że mu ją ofiaruję. Cena jednej książki w podobnej licytacyi jest drobnostką a nawet nie przypominam sobie, wiele za nią zapłaciłem.
 — Dałeś pan za nią sto franków.