Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/038

ją ciągle w ścisłej zażyłości z tego rodzaju kobietami.
 Pytam go więc:
 — Czy znałeś Małgorzatę Gautier?
 To samo: „bardzo dobrze”, usłyszałem znowu.
 — Cóż to była za dziewczyna?
 — Było to piękna i dobra dziewczyna. Śmierć jej sprawiła mi wielką przykrość.
 — Czy nie miała ona czasem kochanka nazwiskiem Armand Duval?
 — Wysokiego blondyna?
 — Tak.
 — Miała.
 — Któż to jest ten Armand.
 — Młody człowiek, co zjadł z nią niewielki mająteczek, jaki posiadał, i w skutek czego, zdaje mi się, zmuszony ją był porzucić. Mówią, że szalał za nią.
 — A ona?
 — Ona kochała go także bardzo, tak jak kochają podobne dziewczyny. Nie trzeba od nich żądać więcej nad to, co dać mogą.
 — Cóż się stało z tym Armandem?
 — Nie wiem. Znaliśmy go bardzo mało. Żył z Małgorzatą pięć czy sześć miesięcy i ciągle bawili na wsi. Kiedy powróciła tutaj, on wyjechał.
 — I nie widziałeś go już więcej?
 — Nie.
 I ja także więcej nie widziałem Armanda. Przypuszczałem, że po bytności u mnie, nowe wspomnienia o śmierci Małgorzaty wzburzyły jego dawniejszą mi-