Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/041

pierwszy raz, bardzo płakał — zapewne jej kochanek, gdyż zdaje się, że to była zalotnica. Mówią, że miała być bardzo piękną. Czyś pan ją znał?
 — Tak.
 — Tak jak tamten? — rzekł ogrodnik ze złośliwym uśmiechem.
 — Nie, nie mówiłem nawet z nią nigdy.
 — I przychodzisz pan tutaj? — to bardzo ładnie z pańskiej strony, gdyż ci, którzy odwiedzają biedną dziewczynę, nie są wcale liczni.
 — Nikt więc nie przychodzi?
 — Nikt, z wyjątkiem tego młodego pana, który był raz tylko.
 — Jakto, raz tylko?
 — Tak, panie.
 — I nie był odtąd już wcale?
 — Nie, lecz będzie jak powróci.
 — Wyjechał więc?
 — Tak.
 — I niewiesz, gdzie pojechał?
 — Zdaje mi się, że do siostry panny Gautier.
 — I pocóż on tam pojechał?
 — Żeby otrzymać od niej pozwolenie wydobycia zwłok i przeniesienia ich gdzieindziej.
 — Dlaczegóż nie chce, żeby tu zostały?
 — Widzisz pan... pan wiesz, że ma się pewne myśli co do umarłych — my to codzień widzimy, my... Ziemia ta kupioną została tylko na lat pięć a ten młody człowiek chce nabyć kawałek ziemi na wieczyste czasy, w nowym cyrkule można to będzie zrobić.