Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/053

 — Poznaję — odrzekł głucho młodzieniec.
 — Więc zamknijcie i przenieście — rzekł komisarz.
 Grabarze zarzucili prześcieradło na twarz trupa, zamknęli trumnę, ujęli ją za dwa końce i skierowali się na przeznaczone miejsce.
 Armand nie ruszał się. Jego oczy były ciągle skierowane na ten dół próżny, był blady jak trup, któryśmy przed chwilą widzieli... rzekłbyś: skamieniał.
 Wiedziałem, że boleść, zmniejszona nieobecnością strasznego widoku, nie wytrzyma i może sprowadzić katastrofę.
 Zbliżyłem się do komisarza.
 — Obecność tego pana — rzekłem — wskazując na Armanda, nie jest już potrzebną?
 — Nie — odpowiedział — a nawet radzę panu wyprowadzić go ztąd, bo zdaje się, że jest chory.
 — Chodź — rzekłem do Armanda — biorąc go pod rękę.
 — Co? — zapytał, patrząc na mnie, jak gdyby mnie nie poznał.
 — Już skończone — rzekłem — trzeba odejść, zabijesz się tem wzruszeniem.
 — Masz racyę, chodźmy — odrzekł machinalnie, lecz nie postąpił ani kroku.
 Więc wziąłem go za rękę i pociągnęłem.
 Pozwalał się prowadzić jak dziecko, szepcząc tylko od czasu do czasu:
 — Widziałeś oczy?
 I odwracał się, jak gdyby widok ten się powtarzał.
 Chód jego począł być chwiejny, zdawał się postę-