Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/071

 — A! więc to dlatego tutaj jest sama — spytałem.
 — Tak, dlatego.
 — Lecz któż ją odprowadzi?
 — On.
 — Przyjdzie więc po nią?
 — Tak, i to niedługo.
 — A panią kto odprowadzi?
 — Nikt.
 — Służę pani.
 — Lecz zdaje mi się, że jesteś pan w towarzystwie przyjaciela?
 — To będziemy obaj służyć pani.
 — Któż to jest, ten pański przyjaciel?
 — Zachwycający chłopiec, bardzo dowcipny, który się niezmiernie ucieszy, że panią pozna.
 — No, to dobrze, pójdziemy razem po trzecim akcie.
 — Chętnie, uprzedzę mego przyjaciela.
 — Dobrze.
 — Ah — zawołała Prudencya w chwili, gdym wychodził — otóż i książę w loży w Małgorzaty.
 Spojrzałem.
 W istocie, mężczyzna, mogący liczyć około siedmdziesięciu lat, usiadł przy Małgorzacie i oddał jej pudełko cukierków, z którego wyjąwszy kilka, z uśmiechem wysunęła się na przód loży, robiąc jakiś znak Prudencyi, któryby można tłumaczyć słowy:
 — Czy nie chcesz czasem?
 — Nie — odrzekła Prudencya.