Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/074

go służących śledzi na ulicy, kto wychodzi a kto wchodzi do tego domu.
 — A, biedna Małgorzata — rzekł Gaston, siadając do fortepianu i wybrzękując walca — nie wiedziałem o tem, chociaż znajdowałem ją mniej wesołą, niż dawniej.
 — Pst! — szepnęła Prudencya, nadstawiając ucha.
 Gaston przerwał.
 — Zdaje mi się, że mnie woła.
 Poczęliśmy się przysłuchiwać.
 W rzeczy samej, ktoś wołał Prudencyi.
 — No więc, idźcie już sobie, moi panowie — rzekła do nas pani Duvernoy.
 — A, toś pani taka gościnna — pochwycił Gaston, śmiejąc się — pójdziemy, kiedy nam się podobać będzie.
 — Dlaczegóż mamy odejść?
 — Bo ja idę do Małgorzaty.
 — Zaczekamy tutaj.
 — To być nie może.
 — No, to pójdziemy z panią!...
 — Niepodobna!
 — Znam Małgorzatę — rzekł Gaston — więc mogę jej oddać wizytę.
 — Lecz pan Armand jej nie zna.
 — Przedstawię go.
 — To jest niemożebne!
 Znów rozległ się głos Małgorzaty, wołającej ciągle Prudencyi.
 Ta pobiegła do swego buduaru. Poszliśmy za nią z Gastonem. Otworzyła okno.