Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/075

 Ukryliśmy się tak, że niepodobna nas było widzieć z zewnątrz.
 — Już od dziesięciu minut wołam cię — rzekła Małgorzata ze swego okna, tonem prawie rozkazującym.
 — Czego chcesz odemnie?
 — Chcę, żebyś natychmiast do mnie przyszła.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że hrabia de N. jest jeszcze u mnie i nudzi mnie śmiertelnie.
 — Nie mogę teraz.
 — Któż ci przeszkadza?
 — Mam u siebie dwóch młodych ludzi, którzy nie chcą odejść.
 — Powiedz im, że potrzebujesz wyjść.
 — Jużem im to powiedziała.
 — No, to ich zostaw, jak zobaczą, że wychodzisz, to pójdą sobie sami.
 — Tak, przewróciwszy mi w mieszkaniu wszystko do góry nogami.
 — Lecz cóż oni chcą od ciebie?
 — Chcą cię odwiedzić.
 — Jak się nazywają?
 — Znasz jednego, pan Gaston R.
 — A, tak, znam go — a drugi?
 — Pan Armand Duval, tego nie znasz.
 — Nie, lecz w każdym razie przyprowadź ich, wolę kogokolwiekbądź, niż hrabiego. Czekam więc, przychodź prędko!
 To mówiąc, zamknęły okna Małgorzata i Prudencya.