Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/081

 — Jesteśmy zapewne niedyskretni — rzekłem — i teraz, kiedyśmy mieli szczęście być pani przedstawionymi a raczej ja, odejdziemy..
 — Wcale nie; to, co mówię, nie dotyczy się panów, owszem, chcę żebyście zostali.
 Hrabia sięgnął po bardzo elegancki zegarek i, patrząc na niego, rzekł:
 — Czas już, bym poszedł do klubu.
 Małgorzata nic na to nie odpowiedziała.
 Wówczas hrabia, opuszczając kominek, podszedł ku niej.
 — Do widzenia z panią.
 Małgorzata wstała.
 — Do widzenia, kochany hrabio, już pan odchodzisz?
 — Tak, lękam się panią nudzić dłużej.
 — Nie nudzisz mnie pan więcej dzisiaj, niż kiedykolwiek. Kiedyż pana zobaczę?..
 — Kiedy pani pozwolisz.
 — Więc do widzenia!
 Przyznasz sam, że to było okrucieństwem.
 Na szczęście hrabia był świetnie wychowany i doskonały miał charakter. Ucałował rączkę Małgorzaty, niedbale mu podaną i, skłoniwszy się nam, wyszedł.
 Wychodząc, spojrzał na Prudencyę. Ta ruszyła ramionami, niby mówiąc:
 — Cóż chcesz, robiłam wszystko, co mogłam.
 — Nino — zawołała Małgorzata — poświeć panu hrabiemu!
 Usłyszeliśmy, jak drzwi się otworzyły i zamknęły.