Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/093

 — Bom cię jeszcze wówczas nie znał.
 — Alboż to kto robi ceremonie z taką dziewczyną, jak ja?
 — Robi się ceremonie z każdą kobietą, przynajmniej takie jest moje zdanie.
 — Więc opiekowałbyś się mną?
 — Tak.
 — Przepędzałbyś wszystkie dni przy mnie?
 — Tak.
 — A nawet noce?
 — Zawsze, dopókibym cię nie znudził!
 — Jakże ty to nazywasz?
 — Poświęceniem.
 — A zkąd pochodzi to poświęcenie?
 — Z nieprzepartej sympatyi, jaką mam dla ciebie.
 — Wiec zakochałeś się we mnie? Powiedz odrazu, to daleko prostsze.
 — Być może, lecz jeśli ci to mam kiedy powiedzieć, to nie dzisiaj.
 — Lepiej zrobisz, nie mówiąc tego nigdy!
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że z takiego wyznania mogą wyniknąć tylko dwie rzeczy.
 — Jakie?
 — Że albo cię nie przyjmę i wówczas będziesz miał chrapkę na mnie, albo cię przyjmę i będziesz miał smutną kochankę, kobietę nerwową, chorą, smutną lub wesołą, ale wesołością smutniejszą od zmartwienia, kobietę, która pluje krwią i wydaje sto tysięcy franków na rok! Dobre to dla starego bogacza, jak