Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/097

 Małgorzata śmiać się poczęła.
 — Z czego się śmiejesz?
 — Z niczego.
 — Powiedz mi, proszę, inaczej będę sądził, że szydzisz ze mnie.
 — A nie rozgniewasz się?
 — Czegóżbym się miał gniewać?
 — No więc, trzeba ci wiedzieć, że był ważny powód, dla którego sama weszłam do siebie...
 — Jakiż to?
 — Czekano tu na mnie.
 Gdyby mnie była nożem pchnęła w tej chwili, mniejsząby mi boleść zadała. Wstałem i, podając jej rękę, rzekłem:
 — Bądź zdrowa!
 — Wiedziałam, że się będziesz gniewał — odpowiedziała. — Mężczyźni są dziwnie ciekawi tego, co im boleść sprawić może.
 — Upewniam cię — rzekłem zimno, jak gdybym chciał jej pokazać, że nazawsze zostałem wyleczony z mej namiętności — upewniam cię, że nie jestem rozgniewany. Było to bardzo naturalnem, że ktoś czekał na ciebie, podobnie jak i to, że należy mi odejść o godzinie trzeciej zrana.
 — Czy także czeka kto na ciebie?
 — Nie, lecz muszę odejść.
 — Bądź więc zdrów!
 — Wyrzucasz mnie.
 — Wcale nie.
 — Dlaczego robisz mi przykrości?