Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/099

gdyż pomimo szyderczego uśmiechu, wieszającego się na ustach Małgorzaty, przez cały ciąg tej rozmowy, zdawało mi się, że poczyna ona dzielić me wzruszenie i że się zbliża od tak dawna oczekiwana chwila.
 — A książę?
 — Jaki książe?
 — Mój stary zadrośnik.
 — Nie będzie wiedział o niczem.
 — A jeśli się dowie?
 — To ci przebaczy.
 — O nie, porzuci mnie i cóż się wtedy ze mną stanie?
 — Narażasz się nieraz na to porzucenie.
 — Zkądże to wiesz?
 — Z dzisiejszego polecenia, by nikogo nie wpuszczano do ciebie.
 — To prawda, ale on jest moim szczerym przyjacielem.
 — O którego nie dbasz, zamykając przed nim drzwi o tej godzinie.
 — Nie powinieneś mi tego wyrzucać, bo dla ciebie to zrobiłam, dla ciebie i twego przyjaciela.
 Powoli zbliżyłem się do Małgorzaty, objąłem rękami jej kibić i czułem bicie jej drobnego serca pod moją dłonią.
 — Żebyś ty wiedziała, jak ja cię kocham — szepnąłem.
 — Czy na prawdę?
 — Przysięgam ci!
 — No, jeśli mi przyrzeczesz, że będziesz spełniał