Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/108

 Zdawało mi się, że szedłem wolno a tymczasem w pięć minut przebiegłem z ulicy Provence do Małgorzaty!
 Począłem się więc przechadzać po tej ulicy bez sklepów a o tym czasie całkiem już pustej.
 W pół godziny Małgorzata przybyła. Wyszła z powozu, oglądając się w około, jak gdyby kogo szukała.
 Powóz odjechał powoli, bo stajnia i wozownia nie były w tym samym domu. W chwili, gdy Małgorzata pociągnęła za dzwonek, zbliżyłem się do niej, mówiąc:
 — Dobry wieczór.
 — Ach, to ty? — rzekła tonem, który zdawał się mówić, że nie sprawia jej przyjemności mój widok.
 — Czyżeś mi nie pozwoliła się odwiedzić dzisiaj?
 — To prawda — zapomniałam.
 Słowa te zburzyły całkiem me ranne myśli, moje wszystkie nadzieje. Jednakże począłem się przyzwyczajać do tego rodzaju postępowania i nie odszedłem, jakbym to był dawniej bez żadnej wątpliwości uczynił.
 Weszliśmy.
 Nina już naprzód otworzyła drzwi.
 — Czy Prudencya powróciła? — spytała Małgorzata.
 — Nie, pani.
 — Idź, powiedz, że jak tylko powróci, żeby zaraz do mnie przyszła. Tymczasem zgaś lampę w salonie, a gdyby kto dzwonił, powiedz, że nie przyjechałam i nie przyjadę dzisiaj.
 Wyglądało to, jakby ta kobieta była czemś bardzo zajętą, lub znudzoną jakimś „Niepotrzebnickim”.
 Nie wiedziałem co robić i co mówić. Małgorzata