Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/109

skierowała się do swego sypialnego pokoju; co do mnie, zatrzymałem się na miejscu.
 — Pójdźżesz — rzekła.
 Zdjęła kapelusz, aksamitne okrycie i rzuciła je na łóżko, poczem siadła w wielkim fotelu, naprzeciw ognia, który kazała palić aż do samego lata i bawiąc się łańcuszkiem od zegarka, rzekła:
 — No, cóż mi powiesz nowego?
 — Nic, chyba tylko to, żem niepotrzebnie tu dziś przyszedł.
 — Dlaczego?
 — Bo zdaje się, że nie jesteś z tego zadowoloną i że cię zapewne nudzę.
 — Nie nudzisz mnie wcale, tylko ja jestem chora, cierpiałam cały dzień, nie spałam i mam okropną migrenę.
 — Czy chcesz, bym odszedł, bo zapewne położysz się do łóżka?
 — O, możesz zostać, jeżeli będę chciała się położyć do łóżka, położę się i przy tobie.
 W tej chwili zadzwoniono.
 — Któż tam znowu? — rzekła z niecierpliwością.
 W jakiś czas zadzwoniono powtórnie.
 — Niema kto otworzyć, trzeba, żebym sama otworzyła.
 W rzeczy samej wstała, mówiąc do mnie:
 — Zaczekaj tu.
 — Przeszła pokoje i usłyszałem jak otworzyła drzwi wchodowe.
 Nadstawiłem ucha.