Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/113

miewa pański przyjaciel, Gaston R., zdaje mi się, że się tak nazywa?...
 — Tak — rzekłem — nie mogąc się wstrzymać od śmiechu, przypomniawszy sobie zwierzenie, jakie mi zrobił Gaston i widząc, że Prudencya nie wie nawet jego imienia.
 — Grzeczny chłopiec... cóż on robi?
 — Ma dwadzieścia pięć tysięcy franków renty.
 — Naprawdę!... No, ale wracając do pana, Małgorzata się pytała o ciebie, pytała się kto jesteś i co robisz, jakie miałeś kochanki, nakoniec o to wszystko, o co się można pytać względem człowieka lat pańskich. Powiedziałam jej wszystko, co wiem, dodając, że jesteś cudnym chłopcem i koniec.
 — Dziękuję; teraz powiedz mi, proszę, jakie ci zlecenie dała wczoraj?
 — Żadne, to co mówiła, to tylko w tym celu, by hrabia sobie odszedł, lecz dała mi dzisiaj a oto przynoszę jej teraz odpowiedź.
 W tej chwili Małgorzata wyszła ze swego buduaru, zalotnie ubrana w czepeczek nocny, strojny w żółte wstążki.
 Była niesłychanie powabną w tym stroju.
 Nóżki nagie wsunęła w pantofle jedwabne i kończyła czyszczenie paznokci od rąk.
 — No cóż — rzekła do Prudencyi — widziałaś się z księciem?
 — A jakże!
 — I cóż ci powiedział?
 — Dał.