Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/114

 — Dużo?
 — Sześć tysięcy.
 — Masz je ze sobą?
 — Mam.
 — Czy się nie skrzywił czasem?
 — Nie.
 — Biedny człowiek!...
 To „biedny człowiek” zostało wymówione tonem trudnym do powtórzenia; Małgorzata wzięła sześć tysiąco-frankowych biletów.
 — Już był czas — rzekła. — Moja droga Prudencyo, czy potrzeba ci pieniędzy?
 — Wiesz, moje dziecię, że za dwa dni jest piętnasty, gdybyś mi mogła pożyczyć trzysta lub czterysta franków, zrobiłabyś mi wielką przysługę.
 — Przyślij jutro rano, dziś już późno zmieniać.
 — Nie zapomnij....
 — Bądź spokojna; czy zostaniesz na kolacyi?
 — Nie, Karol czeka na mnie.
 — Zawsze więc szalejesz?..
 — Troszeczkę, moja droga! Do jutra, do widzenia, panie Armandzie!
 Pani Duvernoy wyszła.
 Małgorzata otworzyła etażerkę i wrzuciła w nią bilety bankowe.
 — Pozwolisz, że się położę — rzekła z uśmiechem, idąc do łóżka.
 — Nietylko, że pozwalam, lecz proszę.
 Odrzuciła gipiurową kołdrę i położyła się.
 — Teraz — rzekła — pójdź, usiądź przy mnie i rozmawiajmy.