Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/123

 Małgorzata widocznie spostrzegła wrażenie, jakie wywarło niespodziane zjawienie się tego człowieka w jej loży, bo uśmiechnęła się do mnie znowu i odwracając się od hrabiego, poczęła ze szczególną uwagą słuchać sztuki. W trzecim antrakcie zwróciła się do niego i wymówiła dwa słowa; hrabia opuścił lożę a Małgorzata dała mi znak, abym ją odwiedził.
 — Dobry wieczór — rzekła, podając mi rękę.
 — Dobry wieczór — odpowiedziałem, kłaniając się Małgorzacie i Prudencyi.
 — Siadaj pan.
 — Ależ zajmuję czyjeś miejsce. Czy pan hrabia G. nie powróci?
 — Owszem, posłałam go po cukierki, byśmy choć chwilkę mogli swobodnie pomówić. Pani Duvernoy wie o wszystkiem.
 — Tak, moje dzieci — odezwała się ta ostatnia — lecz bądźcie spokojni, nic nie powiem.
 — Co ci jest dzisiaj? — spytała Małgorzata, wstając i idąc w głąb loży, gdzie mnie pocałowała w czoło.
 — Jestem trochę ciepiący.
 — Trzeba, żebyś się położył — rzekła z ironicznym uśmiechem, który tak przystawał jej drobnej twarzyczce
 — Gdzie?
 — U siebie.
 — Wiesz dobrze, żebym tam nie spał.
 — W takim razie nie trzeba tu przychodzić i stroić nam min dlatego, żeś widział mężczyznę w mojej loży.
 — To nie dlatego.