Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/133

taborecie przed ogniem, patrząc smutnie na czerwone płomienie.
 Myślała. O czem — nie wiem; patrzałem na nią z miłością, prawie z przestrachem, przypominając sobie to, com miał cierpieć dla niej.
 — Pójdź, usiądź przy mnie — rzekła nagle.
 Usiadłem obok niej.
 — Wiesz o czem myślę?
 — Nie.
 — O pewnej kombinacyi, którą wymyśliłam.
 — Jakaż to kombinacya?
 — Nie mogę ci jej jeszcze odkryć, lecz powiem ci co z niej wyniknie; wyniknie z niej to, że za miesiąc od dnia dzisiejszego będę wolną, bez długów i przepędzimy lato razem na wsi.
 — Nie mogłabyś mi powiedzieć, jakim sposobem?
 — Nie mogę. Trzeba tylko, żebyś mnie tak kochał jak ja ciebie a wszystko się uda.
 — Czyś ty sama wynalazła tę kombinacyę?
 — Sama.
 — I sama ją wykonasz?
 — Tak, sama zadam sobie ten trud — rzekła Małgorzata z uśmiechem, którego nigdy nie zapomnę — ale dobrodziejstwami jej podzielimy się wspólnie.
 Na to słowo, dobrodziejstwo, nie mogłem powstrzymać rumieńca, wytryskającego mi na twarz, przypomniałem sobie Manon Lescaut, zużywającą razem z Desgrieux pieniądze pana de B.
 Odpowiedziałem tonem zimnym, wstając:
 — Pozwolisz, droga Małgorzato, ale ja biorę udział