Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/142

 — Spała!
 Dwadzieścia razy chciałem posłać i odebrać ten list, lecz mówiłem sobie zawsze:
 — Już go zapewne oddano i gdybym odebrał, wyglądałoby to, że żałuję.
 Im bardziej zbliżała się godzina, w której prawdopodobnie powinnaby mi odpowiedzieć, tem więcej żałowałem mego kroku.
 Dziesiąta, jedenasta, dwunasta wybiła.
 W południe chciałem iść na schadzkę, jak gdyby nic nie zaszło. Nakoniec nie wiedziałem co robić, by wyjść z zaklętego koła, w które wstąpiłem.
 O pierwszej jeszcze czekałem.
 Wówczas zdawało mi się jak wszystkim ludziom czekającym z niespokojnością, że jeśli wyjdę na chwilę, po powrocie zastanę odpowiedź. Odpowiedzi takie przychodzą zwykle wtedy, kiedy się nie jest w domu.
 Wyszedłem więc pod pozorem śniadania.
 Zamiast iść na śniadanie do „Café Foy” na rogu bulwaru jak zwykle, wolałem jeść w Palais-Royal i przechedzić przez ulicę d’Antin. Ilekroć spostrzegłem zdaleka jaką kobietę, zdawało mi się, że widzę Ninę niosącą odpowiedź. Przeszedłem ulicę d’Antin nie spotkawszy nawet komisyonera. Przybyłem do Palais-Royal i wstąpiłem do Veryego. Garson dawał mi co chciał, bom nic nie jadł.
 Pomimoli miałem oczy bezustannie wlepione w wskazówki zegara.
 Powróciłem do domu z tem przekonaniem, że zastanę list od Małgorzaty.