Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/158

chamy, Małgorzato... Zrób ze mną co chcesz, jestem twoim niewolnikiem, twym psem, lecz na Imię Boskie, podrzyj list, który pisałem do ciebie i nie pozwalaj mi odjeżdżać jutro — bo... bo ja umrę...
 Małgorzata wyjęła list z za stanika i, oddając mi go, rzekła z uśmiechem pełnym nieokreślonej słodyczy:
 — Masz, przyniosłam ci go.
 Podarłem list i ucałowałem ze łzami rękę, która mi go oddała.
 W tej chwili weszła Prudencya.
 — Czy wiesz, Prudencyo, czego on chce odemnie? — spytała Małgorzata.
 — Prosi cię o przebaczenie.
 — W istocie.
 — I ty przebaczyłaś?
 — Naturalnie; lecz jemu się zachciewa jeszcze czegoś więcej...
 — Czegóż więc?
 — Chce z nami zjeść kolacyę.
 — I ty się na to zgadzasz?
 — Jak sądzisz?
 — Sądzę, że jesteście dwojgiem dzieci, którym brak po jednej klepce w głowie, lecz wiem o tem także, że jestem dyablo głodna i im wcześniej pogodzicie się, tem prędzej będziemy jedli kolacyę.
 — Chodźmy — rzekła Małgorzata — pomieścimy się we troje w powozie — a odwracając się do mnie: weź ten klucz, bo Nina prawdopodobnie już śpi, otworzysz drzwi, ale go już nie gub więcej.