Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/170

 — Ot tam — i Małgorzata wskazała palcem ów domek.
 — No, to powiedz księciu, żeby go wynajął dla ciebie, on go wynajmie, jestem pewna. Jeśli chcesz, ja to biorę na siebie.
 Małgorzata spojrzała na mnie, niby z pytaniem, co ja o tem myślę.
 Moje marzenia pierzchły na dźwięk ostatnich słów Prudencyi, które pchnęły mnie znowu w rzeczywistość straszną.
 — W istocie, doskonały pomysł — szepnąłem, sam nie wiedząc co mówię.
 — No, to ja urządzę to wszystko — rzekła ściskając mi rękę Małgorzata, tłumacząc moje słowa według swego żądania.
 Dom był próżny i do wynajęcia za dwa tysiące franków.
 — Czy będziesz tu szczęśliwy? — spytała.
 — Czy ja nim będę?...
 — A dla kogóżbym się tutaj zagrzebywała, jeśli nie dla ciebie?...
 — Jeśli tak, Małgorzato, to pozwól mi nająć ten dom.
 — Czyś ty oszalał? Nietylko że jest to bezpożyteczne, ale nawet niebezpieczne, wiesz przecie, że wolno mi przyjmować podarki tylko od jednego mężczyzny, zostaw więc mi to, stare dziecko, i nie mów nic.