Strona:PL Aleksander Dumas-Dama kameliowa.djvu/185

ponowała mi przejażdżkę łódką do wysepki Croissy. Zdawała się być bardzo wesołą, o piątej wróciliśmy.
 — Pani Duvernoy tu była — rzekła Nina, gdyśmy weszli.
 — I odjechała? — spytała Małgorzata.
 — Tak, w powozie pani, mówiła, że to ułożone.
 — Bardzo dobrze — rzekła żywo Małgorzata — niech nam dadzą jeść.
 W dwa dni później przyszedł list od Prudencyi i przez kilkanaście dni Małgorzata nie okazywała swej tajemniczej melancholii, którą, prosiła, bym jej wybaczył.
 Jednakże powóz nie wracał.
 — Dlaczego Prudencya nie odsyła ci twego powozu? — spytałem ją pewnego razu.
 — Jeden z koni zachorował i trzeba zreparować w niektórych częściach ekwipaż. Lepiej, że się to wszystko zrobi, dopóki tutaj jesteśmy, gdzie nie porzebujemy powozu, niż żeby to miało nastąpić w Paryżu.
 Prudencya w kilka dni później odwiedziła nas i potwierdziła to, co Małgorzata mi powiedziała.
 Obiedwie kobiety przechadzały się same po ogrodzie, a gdym podszedł do nich, zmieniły rozmowę.
 Wieczorem, gdy Prudencya odjeżdżała, poczęła się uskarżać na zimno, prosząc, by jej Małgorzata pożyczyła szala.
 Tak przeszedł miesiąc, w czasie którego Małgorzata była weselszą i więcej kochającą, niż kiedykolwiekbądź.